Ένα νησί δίχως θάλασσα
Στη σκιά του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης υπάρχει η αρχαιότερη ίσως συνοικία της Ευρώπης, η Πλάκα.Χαραγμένη απο ένδοξα, αρχαία απομεινάρια,
βυζαντινούς ναούς και τα επιβλητικά, αναπαλαιωμένα νεοκλασικά της.
Η ιστορία της ξεπερνά τα 3.500 χρόνια, μας υποδέχεται στα στενά δρομάκια της και μας αποκαλύπτει τα μυστικά της,είστε πρόθυμοι να τα ανακαλύψετε;
Η Πλάκα είναι από τα λιγοστά μέρη στην Αθήνα που έχουν μείνει αναλλοίωτα στον χρόνο.
Εδω μπορείτε να δείτε τα σπίτια και τους δρόμους που ειχαν γυριστεί οι αξέχαστες ελληνικές ταινίες του 50. Είναι δηλαδή κάτι σαν μηχανή του χρόνου, αφού μόλις βρεθείς στα στενά σοκάκια της αισθανεσαι οτι ζεις σε μια άλλη εποχή, πιο αγνή και πιο απλή. Η Πλάκα,αναδίδει ομορφιά, γαλήνη και νοσταλγία.
Είναι ενα καταφύγιο για τους κατοίκους αυτής της πολύβουης πόλης που λέγετε Αθήνα για λίγες στιγμές χαλάρωσης σε ένα από τα υπέροχα γραφικά καφέ της η και ακόμα για ένα αγχολυτικό περίπατο γεμίζοντας τα μάτια και την ψυχή με υπέροχες εικόνες, καλύπτοντας μια διαδρομή 3,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Ένας λαβύρυνθος μικρών δρόμων, γεμάτων καταστήματα που πωλούν αναμνηστικά, μικρών πλατείων με καφετέριες κάτω από τη δροσερή σκιά των δέντρων. Εδώ θα συναντήσουμε απο τουρίστες που βολτάρουν, μεχρι πλανόδιους μουσικούς,ανθρώπους που ξαποσταίνουν η ταΐζουν τις πάμπολλες αδέσποτες γάτες.
Τις καθημερινές μου αρέσει πολύ η βόλτα στο μοναστηράκι και στην γύρο περιοχή,είναι πολύ ήσυχα και συναντάς λίγους τουρίστες, ζευγαράκια που έχουν βρει μια ήσυχη γωνιά και φοιτητές που διάλεξαν να κάνουν τα μαθήματα τους στην φύση. Τα σαββατοκύριακα είναι διαφορετικά καθώς είναι ένας πολύ δημοφιλής προορισμός για τους Αθηναίους,ειδικά αν έχει κάλο καιρό.
Αναφιώτικα
Ένα νησί δίχως θάλασσα
Τα Αναφιώτικα είναι μια γραφική λιλιπούτεια συνοικία της Αθήνας που βρίσκεται σκαρφαλωμένη στην βορειανατολική πλευρά του βράχου της Ακρόπολης, στα όρια της συνοικίας της Πλάκας.
Δημιουργήθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν εγκαταστάθηκαν στην περιοχή εργάτες από την Ανάφη, που είχαν έρθει στην Αθήνα για να εργαστούν ως χτίστες, στην ανοικοδόμηση της πόλης και στην ανέγερση των ανακτόρων του Όθωνα.
Ως πρώτοι οικιστές αναφέρονται ένας ξυλουργός (Γ. Δαμίγος) και ένας κτίστης (Μ. Σιγάλας) από την Ανάφη, ενώ το παράδειγμά τους ακολούθησαν αργότερα κι άλλοι συμπατριώτες τους, οικοδομώντας με τη σειρά τους τα σπίτια τους εκεί, λαθραία μεν αλλά με την ανοχή προφανώς των αρχών, κυρίως κατά την περίοδο της έξωσης του Όθωνα και της μεσοβασιλείας.
Η συνοικία χτίστηκε ακολουθώντας την αρχιτεκτονική των Κυκλάδων. Οι Αναφιώτες αναστήλωσαν παράλληλα με την εγκατάστασή τους, τους δύο ναούς που βρίσκονταν στην περιοχή από τον 17ο αιώνα, τον ναό του Αγίου Συμεών και του Αγίου Γεωργίου των Βράχων.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Μικρασιάτες πρόσφυγες εμπλουτίζοντας την σύνθεση του πληθυσμού. Τη δεκαετία του 1950 τμήμα της συνοικίας κατεδαφίστηκε στα πλαίσια ανασκαφών.
Τα επόμενα χρόνια πραγματοποιήθηκαν εκτεταμένες απαλλοτριώσεις από το υπουργείο πολιτισμού και σήμερα παραμένουν μόνο 45 οικήματα τα οποία έχουν κηρυχθεί διατηρητέα.Τα οικήματα έχουν επιφάνεια από 8 έως 36 τ.μ. Οι κάτοικοι των Αναφιώτικων σήμερα είναι 65 και ανάμεσά τους 4 παιδιά.
Η ευκολότερη,πρόσβαση στα Αναφιώτικα είναι από τα σκαλάκια που ξεκινούν στο πλάι του Άη-Γιώργη του Βράχου, τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, απολαμβάνουν την καλύτερη θέα στον Λυκαβηττό απ’ όλη την Αθήνα.
Όταν ξεκινήσετε να τα ανεβαίνετε, θα έχετε την εντύπωση ότι καταλήγουν σε αδιέξοδο συνηθίστε το και συνεχίστε να ανεβαίνετε, έτσι μοιάζουν σχεδόν όλα τα δρομάκια-σκαλάκια στα Αναφιώτικα.
Τα φρέσκοασβεστωμένα σοκάκια, τα μπλε παραθυρόφυλλα, τα κεντημένα κουρτινάκια, η μυρωδιά των βοτάνων στης γλάστρες, ο ήλιος που χαρίζει την λάμψη του απλόχερα, με κάνουν να ψάχνω ασυναίσθητα την μεριά της θάλασσας και να με πιάνει μια νοσταλγία, και μια ανυπομονησία,για το καλοκαίρι.
Ανάμεσα σε φουντωτές μπουκαμβίλιες, ασβεστωμένα τειχάκια και μπλε παραθυρόφυλλα, συνάντησα την φίλη μου Νατάσα Μωυσόγλου.
Μου έχει γίνει συνήθεια πια να την συναντώ στα πιο απίθανα μέρη!
Την είχα συναντήσει πολλές φορές πριν την γνωρίσω σε διάφορες εκδηλώσεις,διαδηλώσεις, και συναυλίες.
Τελικά γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 15 στην Δονούσα και έτσι είχα την ευκαιρία να ανακαλύψω πόσο ταλαντούχα, και ιδιαίτερη είναι. Πιανίστρια με καταπληκτική φωνή, ερμηνεύει επαναστατικά μέχρι ερωτικά τραγούδια, με την ίδια αγάπη και πάθος.
Πάμε σε ένα γραφικό καφέ να δούμε τι έχει να μας πει!
Στην πλάκα με την Νατάσα Μωυσόγλου
Χ.Ν. Ποιά είναι η σχέση σου με την πλάκα;
Ν.Μ. Ήταν οι βόλτες μας οι εβδομαδιαίες με τους γονείς μου λατρεύαμε την αίσθηση της παλιάς Αθήνας. Ο πατέρας μου είχε φετίχ με την πλάκα δεν υπήρχε και αυτοκίνητο ήταν ένας κοντινός προορισμός.
Είναι το αγαπημένο μου μέρος ήθελα πάντα να μένω εδώ. Σαν παιδί είχε ένα φαντασιακό για μένα,είναι ένα ονειρικό κομμάτι.
Χ.Ν. Θυμάσαι κάτι έντονα από την πλάκα στα παιδικά σου χρόνια;
Ν.Μ. Όταν ήμουν μικρή είχα τρομερή φοβία με τα σκυλιά,(τώρα έχω δύο) και όποτε ήταν να έρθουμε εδώ έλεγα αχ τι ωραία αλλά ένα κομμάτι μου έλεγε ωχ ωχ ωχ είχε κάτι γλυκούλικα αδέσποτα.
Μια μέρα μου παίρνει ο πατέρας μου τυρόπιτα από ένα φούρνο και όπως την κρατάω έρχεται ένας από αυτούς τους σκύλαρους τους γλύκες τους τεράστιους, και εγώ από τον φόβο μου την πετάω κάτω! (γέλια) Πάει η τυρόπιτα! Μου χει μείνει! Είχα συνδέσει την πλάκα με τα σκυλιά λίγο.
Χ.Ν. Τουριστικό η ρομαντικό μέρος η πλάκα;
Ν.Μ. Είναι η αποτύπωση μιάς Αθήνας που υπήρχε κάποτε πριν την κάνουνε πολυκατοικίες.
Έρχεσαι εδώ για να αναπολήσεις ότι απέμεινε από την παλιά Αθήνα,να ξεφύγεις και να ξεχάσεις για λίγο ότι πάρα κει είναι μια πόλη μέσα στο τσιμέντο και το καυσαέριο. Η πλάκα πάντα ήταν ρομαντική….
Χ.Ν. Έχεις εργαστεί στην πλάκα;
Ν.Μ. Θυμάμαι μια φορά είπαμε με ένα φίλο να κάνουμε τους πλανόδιους μουσικούς στην πλάκα.
Αυτός παίζει κιθάρα, είναι μαζί και η φίλη του και έχουμε πάει σε διάφορα μαγαζιά και παίζουμε.
Τελικά καταλήγουμε στην οδό Ανδριανού όπου κάνουμε και την μοιρασιά. Έχουμε κάτσει σε ένα σημείο και εγώ τραγουδάω όπως συνηθίζω καμιά φορά στους δρόμους μεγαλόφωνα, και αυτοί σαν ζευγάρι που ήταν έχουν σμίξει και με ακούνε. Τότε σκέφτηκα ότι αυτή είναι η μοίρα της Νατασσούλας να σμίγει τους άλλους με τα τραγούδια της…
Χ.Ν Πότε άρχισες να ασχολήσε με την μουσική;
Ν.Μ. Η οικογένεια μου είχε σχέση με την μουσική και από την πλευρά του πατέρα μου και από την πλευρά της μητέρας μου, είχανε σχέση με την όπερα και τα λοιπά.
Η γιαγιά της μαμάς μου ήτανε πιανίστρια.
Ο πατέρας μου ήταν λάτρης της μουσικής και μπορώ να πω ότι μου το εμφύσησε.
Πέντε χρονών οι γονείς μου με έγραψαν στο ωδείο για πιάνο,απλά όταν με γράψανε είχα τσαντίσει γιατί θεώρησα ότι δεν με ρώτησαν.
Χ.Ν. Ποιό άλλο μουσικό όργανο θα σου άρεσε να παίζεις;
Ν.Μ. Η κιθάρα θα μου άρεσε και το τσέλο.
Χ.Ν. Τι σου αρέσει να ερμηνεύεις πιο πολύ;
Ν.Μ. Έχω έρωτα με τον Χατζηδάκη…
Μου αρέσει η μουσική που συνδυάζετε με το θεατρικό,να λέω πράγματα ετερόκλητα μεταξύ τους, δεν μου αρέσει να κάνω πρόγραμμα με ένα μόνο είδος. Μου αρέσει να τραγουδάω ποιοτικά πράγματα από άλλες χώρες, λατινική Αμερική, Αργεντινή, ταγκό και λοιπά,αυτά μου αρέσουν πιο πολύ από τα ελληνικά.
Γενικά δεν έχω πρόβλημα μου αρέσει και το πολιτικό και το ερωτικό τραγούδι.
Χ.Ν. Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Ν.Μ. Με την μουσική έχουν να κάνουν κυρίως.
Θα θελα να κάνω δισκογραφία και να συνδυαστεί με ταξίδια στο εξωτερικό, συναυλίες και λοιπά, συνεργασίες, κοινωνικές δράσεις….
Αυτό βέβαια είναι πάντα στο πρόγραμμα, δηλαδή όπου καλούμαι και μπορώ να συμμετέχω θέλω να είμαι μέσα, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.
Χ.Ν. Υπάρχει κάτι που θέλεις πολύ και δεν έχεις κάνει ακόμα;
Ν.Μ. Να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου